Parkinson heb je samen. Het word vaak gezegd en ik kan je zeggen dat dit echt waar is. Dit is mijn moeder waar ik zo trots op ben. Maar mijn mama heeft de ziekte van Parkinson. Nee het is niet alleen de ziekte van het het schudden zoals vele mensen denken, het is zoveel meer. Voor de mensen die zeggen dat ze boos kijkt, ja haar gezichtsuitdrukking is veranderd en emotieloos, het hoort bij Parkinson. Voor de mensen die ongeduldig achter mijn moeder in de rij staan in de supermarkt, als mama niet opschiet met haar pasje uit haar vakje te schuiven, het hoort bij Parkinson. De onrust in jou hoofd van iets willen, maar het signaal niet meer word doorgestuurd naar je handen lijkt mij het ergste wat er is. Dit zijn maar een paar voorbeelden. Elke dag lieve mama word jij er mee geconfronteerd. Het maakt mij boos en verdrietig. Als je mama ziet zal je misschien in eerste instantie niets aan haar zien. Mama was een zelfstandige werkende vrouw. Als ik terug kijk van toen naar nu zie ik veel verschillen. Deze ziekte sloopt jou langzaam en soms had ik gewild dat ik het even van je over kon nemen. Mensen zullen zeggen wees blij dat ze er nog is. En ja dat is zeker waar en daar ben ik heel erg dankbaar voor. Ik probeer van ieder moment met haar te genieten maar aan de andere kant is het moeilijk om de pijn te zien. Ik houd mij sterk, maar rijd met een vol hoofd naar huis met steeds de vraag wat word het volgende. Want mijn mama is niet meer de mama die ze was.
Geschreven op 3 februari 2015
Reactie plaatsen
Reacties