Een week voor deze afspraak kan mama bijna niks meer. De gehele dag door heeft mama off momenten waarin ze net een kastplantje lijkt. Papa moet haar onderbroek omhoog hijsen en haar in de nacht omdraaien in bed. Op het moment dat ik dit zie bij een bezoek aan hun zeg ik dat we moeten gaan bellen, dit kan zo niet. Ik draai het nummer en er zijn 11 wachtende voor u, ik besluit ze ons terug te laten bellen en dit gebeurd dan ook twintig minuten later. We leggen de situatie uit en de assistent gaat met de arts contact opnemen en we worden later teruggebeld. We krijgen te horen dat mama haar urine in moet gaan leveren want misschien is het wel een blaasontsteking. Papa en ik hebben onze twijfels en denken dat het van het afbouwen is van een bepaald medicijn afgelopen weken. Maar we luisteren naar de arts en laten de urine checken. Het is inderdaad een blaasontsteking en mama krijgt een kuur. In deze tussentijd gaat er tijd overheen met dus veel dagen van zelf niks kunnen doen. Mama heeft wel vaker een blaasontsteking gehad maar wij wisten niet dat het zo erg je Parkinson medicijnen kon beïnvloeden, misschien ook wel juist nu omdat ze verder in het ziekteproces zit. heel fijn dus ... not! we houden komende dagen contact met de arts maar gelukkig moesten we ook al weer bijna naar het mc. We rijden mama in de rolstoel naar de afspraak en al gauw mogen we binnen komen. We gaan zitten en de verpleegkundige vraagt hoe het gaat. 1 vraag van een paar woorden is genoeg en mama begint te huilen. En daar is papa die zijn hand maar weer op haar knie legt en ook zegt dat het een puinhoop is. Ik duw wat tranen stiekem weg en kijk naar de verpleegkundige, ze komt hard en koud over, maar ik denk dat je met dit werk wel zult moeten, niks voor mij dus zon baan. De verpleegkundige is er van overtuigd dat alle symptomen van nu door de infectie komen, dan zegt ze: ik heb slecht nieuws, dit kan nog weken duren. Op dit moment zie ik papa verschieten in zijn stoel en hij zegt dat dit toch zo niet kan, hij verteld: het is dat ik nu thuis zit in de ziektewet maar anders, ik kan haar gewoon geen moment alleen laten. Vanuit de verpleegkundige komt hier niet echt een rectie op en ze zegt ik ga overleggen met de arts, als jullie even een momentje hebben. Ik zie aan alles dat papa zich zit op te vreten van binnen en ik vraag ben je het er niet mee eens. Hij begint te draaien en ik zeg pa PRAAT!! En dan komt er uit: ja ik moet toch gewoon werken dit kan niet de rede zijn dat ik thuis moet blijven. Hierop antwoorden ma en ik op met dat je voorlopig helemaal niet gaat werken omdat je eerst is aan jezelf moet gaan denken. De verpleegkundige komt terug en verteld dat we gaan ophogen in medicijnen om deze nare periode door te komen. Papa en ik vragen nog voor de zekerheid of het echt niet kan zijn dat het van het ene medicijnen is die we afgebouwd hebben omdat de klachten ook dezelfde tijd begonnen, maar nee dat kan echt niet zegt ze, nou goed op vertrouwen dan maar. Ze verteld dat een ingroeide teennagel al je Parkinson medicijnen in de war kunnen schoppen, zo heftig is dat dus. Nog nooit eerder hebben we het zo gehad dus dan vertrouw je het soms gewoon niet meer. Omdat we maar een half uur hebben moeten we over twee weken terug komen en krijgen we dan wel echt de uitleg over de verschillende behandelmethodes/operaties die er zijn. We zeggen de verpleegkundige gedag en gaan nog maar even een thee en koffie drinken in het restaurant. Op naar betere tijden.
Reactie plaatsen
Reacties