Het is 8.00 uur in de ochtend als ik de sleutel in het slot draai en bij mama binnen stap. Vanuit de gang zie ik haar zitten in haar stoel. Ik loop naar haar toe en geef haar een kus. Ik vraag hoe het gaat en ze zegt dat het niet echt goed gaat. Ze is heel erg misselijk en kan niet zoveel. Mama heeft sinds gisteravond half elf geen medicijnen meer mogen innemen en dat zie je dan ook direct aan haar. Shit... daar had ik even geen rekening mee gehouden. Ik stel mij zelf in op een pittige dag en een half uurtje kijken we samen nog even de Nederlandse voetbal vrouwen tegen de VS terug. Om half negen trek ik haar broek aan en strik ik de veters van haar schoenen, tijd om te gaan!. In de lift zegt ze dat ze er als een berg tegen op ziet... Ik slik en geef haar een knuffel en zeg: ik snap het mama, het komt goed als het goed is gaat dit je helpen. hup daar gaan we dan, aangekomen bij het ziekenhuis melden we ons aan en gaan we op zoek naar de juiste afdeling. We komen aan bij de wachtkamer en mama moet plassen, we lopen samen naar de wc en als ze aan het plassen is worden we al omgeroepen. Ik roep gauw dat ze even op de wc zit, hijs haar broek weer omhoog en dan lopen we met twee zusters mee naar de kamer. Mama krijgt een eigen kamer, vandaag is het de bedoeling dat wij gaan kijken hoeveel mg mama nodig heeft aan extra levodopa om de off periodes te overbruggen. Daar zit elke keer een uur tussen dus het kan een lange dag worden. De extra levodopa word via een pen met naald zelf ingebracht in de buik, ook dit gaan we oefenen, zodat mama dit straks thuis zelf kan. De verpleegkundige is bij ons op de kamer en blijft er ook bij, ze verteld dat ze vandaag mama`s schaduw is. Na wat testen zoals de bloedruk meten en met de wijsvinger in een bepaalde tijd zo vaak mogelijk de twee stippen aan te raken op de tafel geeft ze de uitleg over de pen. Mama mag ook oefenen en in een stukje nep huid prikken. Je zou denken dit is makkelijk maar als je een naald op een pen moet drukken op het moment dat je off bent dan is dit nog een uitdaging. De eerste keren lukken dan ook niet en gaat de naald steeds scheef erop. Uiteindelijk met een andere naald lukt het haar wel. De verpleegkundige zegt we gaan gauw beginnen en we zullen beginnen met 1 mg. Ze vraagt nog of mama het zelf wilt doen of dat zij het de eerste keer moet inspuiten. Mama zegt doe jij de eerste maar. Het prikje was zo gezet en nu is het dus wachten op wat het resultaat gaat zijn. Na tien minuten heb ik een andere moeder naast mij. Ik kan het niet uitleggen, dit moet je zien. Haar gezicht veranderd en ze leeft helemaal op en kan weer bewegen. Dit is zo`n gekke gewaarwording, en dat na tien minuten. Het medicijn is dus een verlengstuk op haar eigen pillen en als het goed is werkt dit een uur lang. Het gaat zo goed dat we zelfs met de verpleegkundige een spelletje Yatzee kunnen spelen, wel ondertussen met wat nodige testjes die de verpleegkundige dan uitvoert. Ze zegt dat mama nu al baat heeft aan de 1 mg en we waarschijnlijk niet de hele dag hier hoeven te zitten, dat klinkt als muziek in de oren van mama. Ze zegt: nou dat is mooi! we spelen het spel verder en ma wint nog ook. Het uur loopt op zijn einde en dat merk je dan ook gelijk, mama veranderd weer naar niet zoveel kunnen. Ondertussen is er na telefonisch overleg met de verpleegkundige van het Erasmus mc besloten om toch ook nog de 2mg te proberen en te kijken wat daar het effect van zal zijn. A fijn, mama jast de prik dit keer er zelf in en na tien minuten leeft ze weer helemaal op. Na een half uur is er toch een iets ander resultaat als bij de 1 mg en word ma een beetje suffig, na wat testjes en het wachten werkt het middel weer uit. De verpleegkundige belt met mama haar verpleegkundige en na overleg zijn ze eruit dat we gaan beginnen met 1 mg en dat dit voor ma nu voldoende werkt. Ophogen kan altijd!. We krijgen twee pennen en naalden mee en de rest word thuisgestuurd de volgende dag. Mama is erg opgelucht en had het heftiger verwacht. We maken beneden nog een hartfilmpje omdat dit noodzakelijk is in combinatie met de medicijnen en daarna mogen we gaan. We bedanken de lieve verpleegkundige en zijn blij dat het erop zit. Mama roept nog vanuit haar rolstoel zullen we nog een taartje eten? en dat is voor mij altijd een teken en maakt mij blij, geen misselijkheid meer! samen eten wij een heerlijk taartje omdat juist deze kleine dingen om te vieren zijn!. En dan gauw op naar huis.
Reactie plaatsen
Reacties