Ik voel mij

Een stukje over hoe ik alles beleef en mijn verantwoordelijkheidsgevoel. 

Mama, mijn mama die altijd zo lang voor ons gezorgd heeft.  Zelfstandige hardwerkende vrouw die ons goed heeft opgevoed.  Van dit naar afhankelijk worden, dat moet niet makkelijk zijn.  Ik voel mij sterk met haar verbonden. Het is een gevoel iets wat niet goed uit te leggen is. Ik voel, zie haar pijn en onmacht en het kruipt me naar mijn keel.  Mama heeft altijd voor mij gezorgd nu is het tijd dat ik voor haar zorg.  Want dat is toch wat je hoort te doen? .    Dat is wat voor mij normaal voelt maar wat ook voor heel veel moeilijke momenten zorgt.  Je maakt alles van heel dichtbij mee en dat is niet altijd gemakkelijk.  Want zodra ik mama op mijn telefoon zie verschijnen als ze belt dan krijg ik het al Spaans benauwd.  Als ik opneem krijg ik een huilende moeder aan de telefoon of ik asjeblieft kan komen omdat ze de wc dan niet heeft gehaald omdat ze zelf niet uit bed kon komen.  Je beseft niet hoe vreselijk ik me dan voel en op dat moment alles laat vallen om daar heen te gaan.  Maar ook ik zit soms in tweestrijd als ik dit telefoontje krijg net voor ik mijn les moet gaan geven.  Want soms ja soms kan ik gewoon echt niet weg.  Ik kan hier de gehele dag dan nog wel last van hebben en ben zoekende naar een manier om hiermee om te gaan.  In twee strijd zijn met ja ik wil je helpen met alle liefde maar het aan de andere kant niet altijd kunnen omdat ja ik ook een eigen leven heb.   Ik hou mijzelf voor dat ik probeer zoveel mogelijk te doen waar kan en nodig.  Maar soms is het gewoon even te veel, en bedenk me dan dat dit er ook mag zijn.