8 weken geleden is het nu sinds mama nu 24/7 met een kastje aan haar lijf vast loopt.
Hoe gaat het nu zul je je mischien afvragen. De eerste weken waren vooral wennen aan het prikken en was het zoeken naar de juiste hoeveelheid die voor mama zou kunnen gaan werken.
Dit is inmiddels gelukt en ze lijkt het goed op te pakken. Ze mocht zelfs pas na vier weken terug komen bij de arts.
Ik moet zeggen dat het mij ook een stukje rust heeft gegeven, gewoon een rustiger gevoel. Toch denk ik soms als ik een paar dagen niks hoor dat het dan een goed teken is, maar dit is niet altijd het geval. Het gaat nog steeds met ups en downs. Want het doet niet elke dag even goed zijn werk. Waar dat aan ligt weten we niet en volgens de arts moeten we dit de tijd geven, het is ook nog maar 8 weken geleden.
Mama is vooral onzeker en angstig om er op uit te gaan en op een vrijdagmiddag tijdens het bakken van poffertjes en een klein bezoekje aan de winkel benoemde ze zelf dat een rollator mischien toch wel handig zou zijn.
Gek dat voor mij dit soort dingen juist wat blijdschap geven maar voor haar alleen maar stukjes van inleveren zijn. Want ik word heel verdrietig van hoe ik haar vooruit zie schuiven naar een winkel, dat ik blij voor haar word als dit doormiddel van rollator weer makkelijker zal gaan. Zo gezegd zo gedaan en op vrijdagavond heb ik marktplaats afgestruind op zoek naar een rollator. Niet veel later was het raak en nog dezelfde avond haalde ik hem op.
De dag erna kwam papa mij helpen met iets in huis en kwam mama mee. Ze zag de rollator staan pakte hem en liep zelf ermee naar de c&a hier op het dorp! Wat een topper ben je toch. Ik hou van jou
Reactie plaatsen
Reacties