DBS operatie op 5 Juni

De dag van de operatie is aangebroken.  De deep brain stimulation operatie.  De dagen ervoor voelen we de spanning. We kijken er niet naar uit maar hopen wel op een goed resultaat voor mama omdat we allemaal zien dat het zo niet verder kan. Ook al weten we dat de uitkomst altijd nog afwachten zal zijn, vestigen we toch een beetje hoop. 

Mama is samen met haar rots in de branding woensdagavond vertrokken richting het ziekenhuis in tilburg. Daar zal ze opgenomen worden.  Papa heeft een hotel in de buurt geboekt en om 19:00 uur op woensdagavond moeten ze zich melden in het ziekenhuis.  Lisanne en ik willen bij mama zijn en gaan met mijn camper op 20 minuten afstand op een camperplek staan om zo ook mama te kunnen steunen.  Ik merk aan alles dat dit zo fijn is om samen met mijn zus te kunnen delen. 

We doen een videobelletje naar pa en ma en eten samen onze couscous op voor de camper.  We besluiten ons bed in te gaan al wetende dat slapen hem sowieso niet gaat worden.  Het zal vast de spanning zijn, maar misschien ook wel een beetje omdat de wilde dieren in Beekse bergen onze nachtrust verstoorde. 

Het is ochtend en onze wekker gaat vroeg, omdat het weer niet zo lekker is komt papa ons ophalen en rijden we gespannen naar mama in het ziekenhuis toe.  Mama bleek het beste van ons alle geslapen te hebben en daar zijn we dan erg blij mee. Om 12:00 uur zou ze worden opgehaald maar dit werd al een stuk eerder.  We geven mama een dikke knuffel en een kus en zeggen dat we van haar houden. Om 10:30 uur rijden ze haar weg uit haar kamer en dan komen mijn tranen heel snel op.  Dit stukje vind ik het moeilijkste omdat je nu niet meer naast haar kan staan, dit moet ze alleen doen... of toch niet.. word vervolgd. 

Papa, Lisanne en ik besluiten omdat we niet weten hoe lang het gaat duren afleiding te zoeken.  We vinden op een kwartier afstand een diskgolf baan met 18 holes wat we geen van allen nog gedaan hebben. Dit was precies wat we even nodig hadden om de tijd door te komen. Hierna lunchen we samen en rijden we terug naar het ziekenhuis.  Waar de tijd tijdens het disk golfen snel ging, zo langzaam gaat de tijd in het ziekenhuis als je moet wachten.  De minuten kruipen voorbij en het is inmiddels 16:00 als ze ons nog niks kunnen vertellen. Ik merk aan mijzelf dat ik het slecht trek en ga maar wat rondjes lopen.  Dan ineens komt er een bed aangereden de afdeling op met mama erin die haar ogen dicht heeft.  slik, daar ligt ze, suf van de narcose word ze haar kamer ingereden.  Haar ogen krijgt ze niet echt open omdat ze een speciale zalf kreeg om infecties op haar hoofd tegen te gaan.  Toch horen we haar ineens hoi meiden zeggen en gaan we naast haar zitten aan het bed. Het blijft een poosje stil en af en toe lopen de zusters in en uit om de zogeheten apk uit te voeren.  We zitten nog een poosje bij haar maar zien ook dat ze haar rust nodig heeft. Dan zegt mama ineens dat ik dit allemaal doorstaan heb, de heer heeft mij gedragen ik heb het gevoeld. Ze wilt huilen alleen ze is zo moe dat dit niet gaat. Nou mam na jou woorden heb ik die tranen wel gelaten.  Want waar ik het moeilijk had dat ik nu niet meer aan mama haar zijde kon staan en ze dit alleen moest doen bleek dit helemaal niet zo te zijn.   

Vanuit hier wil ik alle familie en vrienden bedanken, of het nou was door middel van gebed of gewoon weg door aan haar te denken! Ze heeft het gevoeld. 

We geven mama een kus en laten haar bijkomen en gaan terug naar onze overnachtingsplek om ook wat nachtrust te pakken. De volgende ochtend is papa al weer vroeg in het ziekenhuis en blijkt mama al weer naar een ct. scan gebracht te zijn.  Nog een check of de electroden goed zitten en dan appt papa dat mama haar praatjes weer heeft en ook al lekker heeft gegeten.  Lisanne en ik pakken alle spullen in en rijden om 10:00 uur ook richting het ziekenhuis. Als we binnenkomen zien we een mama maar met 3 hele grote japen waar het haar wegschoren is en de wond dicht is gemaakt met nietjes. Ook op haar borst een grote jaap waar het kastje onder haar huid geplaatst is.  Maar mama heeft haar praatjes weer en ze zegt dat ze weinig pijn heeft. Wat een bikkel! Ook krijgen we te horen dat ze lekker naar huis mag om de komende 2 weken thuis te herstellen.  Op 17 juni zal mama terug keren naar Tilburg en zullen de electroden en het kastje voor het eerst aangesloten worden. 

Voor nu bijkomen we zijn blij dat dit achter de rug is.